Pablo en Benjamin hebben alles behalve stil gezeten tijdens de zomervakantie! Twee weken geleden vond de tweede fase van Kijkschrift plaats, waarbij de “Lucebot” evolueerde naar de Lucebeamer. Een ‘beamer-steen’ verstopt in de stegen en straten van Leiden.
Pablo en Benjamin nemen jullie via dit levendige verslag mee in hun beleving:
De Eerste stralen van de Lucebeamer
Op de eerste avond zijn we samen met de “Lucebeamer” naar de Apollolaan gereden. Op het gebouw van het vroegere Vlietland College stond eerst, geschilderd in een wit kader en versierd met enkele grijs getinte strepen, het gedicht “Poëzie is Kinderspel” (1959) -van Lucebert- geschreven. Dit muurgedicht is echter om redenen buiten onze kennis en begrip, verwijderd waardoor enkel het witte frame en de grijs getinte strepen op de muur resteren. De Lucebeamer is oorspronkelijk bedacht om juist de tekst die ooit in het witte kader geschreven stond weer terug te projecteren. Daar stonden we dan. Tegen tien uur was het inmiddels vrij donker op straat en reden er slechts enkele fietsers voorbij. Na het opstellen van de beamer verscheen de oorspronkelijke tekst van Lucebert op de muur. Doordat de nieuwe, digitale tekst in witte letters getekend was op een zwarte achtergrond kwam het gedicht helder naar voren, alsof deze de volgende ochtend de oude leerlingen van het Vlietland College weer zou kunnen begroeten.
Lucebeamer in de Leidse binnenstad
De volgende avond, een van de laatste zomeravonden van dat seizoen, sleepten wij aan een gebruikte kabel de Lucebeamer op zijn wieltjes naar de Leidse binnenstad. In de steeg tussen de Burcht en de Koornbrug staat daar het gedicht Maskoke Okisce (1985) van Wotkoce Okisce op de muur, die in de vorm van een wervelwind zich om het betreffende gebouw heen wikkelt. Onder dat gedicht projecteerden wij voor het eerst de “eigen” gedichten van de Lucebeamer op de muur. Zo kon de toevallige passant een gegenereerde tekst zien verschijnen uit de vreemde verschijning van de Lucebeamer, die iets weg heeft van Wall-E. Deze tekst verscheen dan in “het handschrift” van Lucebert. De zinnen rolden sierlijk van de linkerkant naar de rechterkant van de muur, en bij elk gegenereerd gedicht weer anders. Omdat de gedichten zich automatisch konden verversen leek het alsof de toeschouwer intuïtief deze vreemde, oneindige poëzie kon verbinden aan onze bedoelingen, en aan het idee van een “kunstmatige intelligentie”. Dit betekende minder uitleggen, over waarom men überhaupt zo’n kunstmatig intelligent dichtwezen zou maken en bedienen, en dus was er meer sprake van een soort overgave van de toeschouwers aan het eigenlijke spektakel en de bescheiden schoonheid van de projecties.
30 seconden voordat ze eeuwig verdwijnen…
Nu en dan vormden zich grotere groepen toeschouwers die even, tijdens hun nachtelijke stadswandeling, de moeite nemen om wat langer te blijven staan om gewoon te kijken naar onze Lucebeamer. Daar volgden enkele gesprekken uit tussen toeschouwers onder elkaar en met ons. Deze stroom mensen vloeide haast vanzelf, mensen keken, bleven staan, liepen door en andere mensen namen weer hun plaats. Dan was er weer een soort stilte: de Lucebeamer projecteerde majestueus zijn poëzie tussen de andere muurgedichten van Leiden, alsof ze ook het recht hadden om daar zomaar te staan zonder verf of vorm. Hoeveel mensen zullen de gedichten van de Lucebeamer lezen, meegerekend dat zijn gedichten slechts 30 seconden bestaan voordat ze eeuwig van de muur worden geveegd?
Ben je benieuwd naar de eerdere blogs of het verhaal van Lucebot? Bekijk ook deze verhalen: de geboorte van Lucebot, Lucebot wint tweede prijs kunstwedstrijd!
De Lucebot en Lucebeamer krijgen nog een vervolg, dus volg de jongens van Kijkschrift via Facebook en Instagram.
